العبد التائب

دلنوشته

العبد التائب

دلنوشته

العبد التائب

اینجا قاب زندگیست که در آن

دنبال کنندگان ۵ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
مدیر وبلاگ

سلام

یک تبریک:عیدتون مبارک و البته(ایام تسلیت!)

نمی دونم چی بگم،نمی دونم خوش حال باشم یا ناراحت ولی...

ولی ناراحتم!             ایام فاطمیه و...

این پست رو زدم تا نظر شما رو در این باره بدونم!

بنویسید

(ممنون)

التماس دعا

یاعلی(ع)

  • محمد حسین عباسی

چرا قرآن را حفظ کنیم ؟


در مطالب گذشته آیات ٣۴ سوره‌ی احزاب و ١٧ سوره‌ی قمر را بررسی کردیم، آیه‌ی نورانی دیگر که شایسته است مورد بحث قرار گیرد، آیه‌ی ۴٩ سوره‌ی عنکبوت است.

«بَل هُوَ آیاتٌ بیِّناتٌ فی صُدورِ الَّذینَ اوتوا العِلمَ …»

در آیه‌ی پیشین (آیه‌ی ۴٨ سوره‌ی عنکبوت)، خدای متعال خطاب به پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله می‌فرماید: «پیش از این که قرآن را بر تو نازل کنیم، نه کتابی می‌خواندی و نه می‌نوشتی؛ که اگر این گونه بود، موجب تردید کوردلان می‌شد». پس از آن در آیه‌ی بعد، تأکید می‌فرماید: «بلکه این قرآن آیات روشنی است، در سینه‌های کسانی که به آنها علم [الهی] داده شده و هرگز آیات ما را جز ستمکاران انکار نمی‌کنند». «بَل هُوَ آیاتٌ بیِّناتٌ فی صُدورِ الَّذینَ اوتوا العِلمَ وَ ما یَجحَدُ بِآیاتِنا إِلَّا الظّالِمونَ»[١]

در تفاسیر روایی شیعه از جمله «البرهان» مصداق بارز و برجسته‌ی «صاحبان علم» که قرآن در سینه‌های آنان جای گرفته را «ائمه» که جانشینان بر حق پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله هستند، معرفی می‌نماید. این امر به خوبی دلالت بر ارزشمندی حفظ و از بر داشتن قرآن به عنوان مقدمه‌ی انس و عمل، می‌کند. چرا که یکی از خصوصیات امامان معصوم علیهم السلام که محبوب‌ترین آفریده‌های خدا پس از نبی مکرم اویند، حفظ آیات الهی می‌باشد. از همین رو شایسته است، شیعیان و پیروان راستین آنان نیز به ایشان تأسی کرده و در حفظ، انس، تدبر و عمل به قرآن بکوشند.

  • محمد حسین عباسی

کاملا بدون شرح!!!

  • محمد حسین عباسی

کار های عجیب بان کی مون

و البته سخنان عجیبب او

مگر ایران قانون ندارد؟

تمام شد

پس لطفا دخالت نکنید

(بان کی مون بی تقصیر است این کار، کار آمریکاست)

  • محمد حسین عباسی

در مطلب گذشته آیه‌ی ٣۴ سوره‌ی احزاب را بررسی کردیم، دومین آیه‌ی مورد بحث، آیه‌ی

«وَ لَقَد یَسَّرنا القُرآن للذِّکرِ فَهَل مِن مُدَّکِرٍ»[١]

است که چند بار در سوره‌ی قمر تکرار شده است و معنی آن این است که «به راستی ما قرآن را برای تذکر و پندآموزی، آسان و قابل فهم کردیم، پس آیا پندگیرنده‌ای هست؟».

با توجه به تفسیری که در آیه‌ی مطلب قبل، از واژه‌ی «ذکر» ارائه گشت در این جا نیز مفسران بزرگی چون مرحوم طبرسی – مؤلف تفسیر مجمع‌البیان – بر این باور است که مراد از آسان سازی قرآن برای ذکر، این است که آن را برای حفظ و قرائت آسان نمودیم تا همه‌ی آیات آن قابلیت از بر خواندن را داشته باشد؛[٢] پس آیا کسی هست که در این زمینه از قرآن بهره گیرد.

  • محمد حسین عباسی