قدرش را بدانیم...چرا قرآن را حفظ کنیم ؟
در مطالب گذشته آیات ٣۴ سوره‌ی احزاب و ١٧ سوره‌ی قمر را بررسی کردیم، آیه‌ی نورانی دیگر که شایسته است مورد بحث قرار گیرد، آیه‌ی ۴٩ سوره‌ی عنکبوت است.
«بَل هُوَ آیاتٌ بیِّناتٌ فی صُدورِ الَّذینَ اوتوا العِلمَ …»
در آیه‌ی پیشین (آیه‌ی ۴٨ سوره‌ی عنکبوت)، خدای متعال خطاب به پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله می‌فرماید: «پیش از این که قرآن را بر تو نازل کنیم، نه کتابی می‌خواندی و نه می‌نوشتی؛ که اگر این گونه بود، موجب تردید کوردلان می‌شد». پس از آن در آیه‌ی بعد، تأکید می‌فرماید: «بلکه این قرآن آیات روشنی است، در سینه‌های کسانی که به آنها علم [الهی] داده شده و هرگز آیات ما را جز ستمکاران انکار نمی‌کنند». «بَل هُوَ آیاتٌ بیِّناتٌ فی صُدورِ الَّذینَ اوتوا العِلمَ وَ ما یَجحَدُ بِآیاتِنا إِلَّا الظّالِمونَ»[١]
در تفاسیر روایی شیعه از جمله «البرهان» مصداق بارز و برجسته‌ی «صاحبان علم» که قرآن در سینه‌های آنان جای گرفته را «ائمه» که جانشینان بر حق پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله هستند، معرفی می‌نماید. این امر به خوبی دلالت بر ارزشمندی حفظ و از بر داشتن قرآن به عنوان مقدمه‌ی انس و عمل، می‌کند. چرا که یکی از خصوصیات امامان معصوم علیهم السلام که محبوب‌ترین آفریده‌های خدا پس از نبی مکرم اویند، حفظ آیات الهی می‌باشد. از همین رو شایسته است، شیعیان و پیروان راستین آنان نیز به ایشان تأسی کرده و در حفظ، انس، تدبر و عمل به قرآن بکوشند.
